در طول تاریخ، هیچ جامعه‌ای یک‌شبه فرو نپاشیده است. همیشه زنجیره‌ای از خطاها، بی‌توجهی‌ها و انحراف‌ها، آرام‌آرام ریشه‌ها را پوسانده و درخت قدرت و اعتماد مردم را از درون خشک کرده است. امیرالمؤمنین (ع) در کلامی کوتاه اما عمیق، چهار نشانهٔ افول و سقوط دولت‌ها و جوامع را برشمرده‌اند:
- تضییع اصول؛ یعنی رها کردن بنیادها و ارزش‌های اساسی. وقتی عدالت، صداقت، امانت‌داری و شایسته‌سالاری فراموش شود، دیگر هیچ قانون و شعاری نمی‌تواند جامعه را نجات دهد.
- تمسک به فروع؛ به‌جای حل مسائل اصلی، انرژی‌ها صرف حاشیه‌ها می‌شود. بحث‌های بی‌ثمر، دعواهای سطحی و پرداختن به‌ظاهر، جایگزین توجه به ریشه‌ها و نیازهای واقعی مردم می‌گردد.
- تقدم اراذل؛ وقتی میدان به دست کسانی می‌افتد که نه دانش دارند، نه اخلاق، و نه دغدغهٔ مردم، طبیعی است که جای تصمیم‌های بزرگ را منفعت‌طلبی‌های کوچک پر کند.
- تأخر افاضل؛ بزرگ‌ترین ضربه آن‌جاست که صاحبان فکر، تجربه و فرزانگی، به حاشیه رانده شوند. جامعه‌ای که گوشش را بر صدای فرزانگان می‌بندد، دیر یا زود اسیر نادانی خواهد شد.
این حدیث، نه فقط یک هشدار تاریخی، بلکه نقشهٔ راه امروز ماست. اگر می‌خواهیم از چرخهٔ تکراری مشکلات رها شویم، باید اصول را بازگردانیم، حواشی را کنار بزنیم، میدان را به اهلش بسپاریم و صدای خردمندان را دوباره در متن جامعه بشنویم.
منبع: غررالحِکم، حدیث ۱۰۹۶۵
وب‌سایت | اینستاگرام | واتس‌اَپ | تلگرام | آپارات | یوتیوب | احمد فرهادی
۰
از ۵
۰ مشارکت کننده
