فارغ از اینکه امیر عباس هویدا چه کرد و نکرد! باید او را یکی از اصلی‌ترین مروجان پیکان دانست. جمله معروف او: «به امید روزی که هر ایرانی یک پیکان داشته باشد» این خودرو را وارد فرهنگ و زندگی ایرانی کرد، حضوری که تا به امروز ادامه دارد. یک روزنامه‌نگار با اشاره به تاثیر پیکان در عمق زندگی ایرانیان به درستی نوشت: «اگر فالکنر و سالینجر، نویسندگان نامدار آمریکایی در قصه‌های خود نام خودروی کرایسلر را جاودانه کردند، ادبیات معاصر فرانسه بر دوش رنو و دوشو سیتروئن (که نمونه‌ای از آن در ایران به نام ژیان مشهور است) در سال‌های میانی قرن بیستم به راه افتاد. سینمای واقعگرای ایتالیا بدون فیات و وسپا معنی نداشت و همه جهان آلمان را بیش از هر چیز به فولکس واگن و بنز می‌شناسند، در ایران نیز پیکان را در فرهنگ عمومی، ادبیات و هنر جانی همیشگی بخشید. این تلقی البته پس از پیروزی انقلاب نیز ادامه یافت و پیکان در هنر، ادبیات و سینما جای خود را از دست نداد. در عرصه سینما احتمالا دو فیلم به یادماندنی «هامون» به کارگردانی داریوش مهرجویی و بازی درخشان زنده‌یاد خسرو شکیبایی و «زرد قناری» به کارگردانی رخشان بنی‌‌اعتماد و بازی مهدی هاشمی، گلاب آدینه و زنده‌یاد منوچهر حامدی را به خاطر می‌آورند. حضور پیکان در هر دو فیلم که در زمان خود نقطه عطفی در سینمای ایران بودند، محوری و پررنگ است. در هامون که با روشنفکری پیکان سوار مواجهیم و در زرد قناری نیز اتفاقا «پیکان زرد قناری» بهانه به تصویر کشیدن مهاجرت خانواده متضرر از شهر به روستاست.
امروزه می‌دانیم که «پیکان» برای ما ایرانیان چیزی فراتر از یک خودرو است؛ وسیله‌ای که تاثیرات بسیاری بر بخش‌های صنعت؛ اقتصاد و فرهنگ ما بجای گذاشته. به عنوان مثال اگرچه طراحی خودرو پیکان را یکی از زیرمجموعه‌های کارخانه‌ی روتس انگلیس انجام داده بود، اما پیکان تولیدی در ایران یکسره کپی و برداشت از مدل انگلیسی نبود و مهندسان و طراحان ایرانی نیز در همان آغاز دگرگونی‌هایی در طراحی آن پدید آوردند و با پسند و سلیقه‌ی ایرانیان سازگار کردند. برای نمونه، طراحی سپر، داشبورد، فرمان و حتی تُودوزی پیکان را مهندسان ایرانی انجام داده بودند. همه‌ی سر کارگران و مهندسان کارخانه نیز ایرانی بودند. از این‌رو، تبلیغ فروش پیکان که آن را «ثمره‌ی نبوغ مهندسین و دسترنج کارگران ایرانی» دانسته بودند، سخن بی‌راهی نبود و حقیقت داشت. برای خط مونتاژ و ساخت پیکان نیز گنجایش سالانه 25 هزار دستگاه در نظر گرفته بودند و با همین شمار از تولید، کار را آغاز کردند. کارگران در دو زمان کاری (شیفت) خودروها را تولید و مونتاژ می‌کردند و می‌کوشیدند خط تولید را هرچه بیشتر افزایش دهند و به مرز صد هزار خودرو در سال برسانند.
بررسی وجوه و تاثیرات مختلف پیکان در جامعه ایرانی نیاز به کارشناسی بیشتر دارد؛ اندیشکده خودرو با همراهی تعدادی از سازمان ها و مراکز در نظر دارد ضمن دعوت از متخصصان نخستین «کنگره ملی پیکان» را برگزاری نماید. منتظر خبرهای تکمیلی باشید
وب‌سایت | اینستاگرام | واتس‌اَپ | تلگرام | احمد فرهادی
احمد فرهادی: ۰۳/۰۴/۲۸
